Voor ons laatste natuurstop bleven we in het Zuidelijke deel van Argentinië. Op de initiële planning stonden de gletsjers van Perito Moreno. Ter plaatse voegden we er nog een tweedaagse uitstap naar El Chaltén aan toe, het zogenaamde ‘Mekka voor bergbeklimmers’ in Argentinië.
De gletsjer kan je enkel bezoeken via een toerismebureau dat een monopolie heeft op de uitbating van dit Unesco werelderfgoed. Dit liet zich voelen in de prijzen van de gletsjerwandelingen en het hoog ‘massatoerisme’ gevoel, ondanks het laagseizoen. Desondanks een ervaring om niet te vergeten: gedurende anderhalf uur bevind je je met spikes op één van de enige levende en groeiende gletsjers van de wereld. Op het centrale punt verplaatst de gletsjer zich tot maar liefst twee meter per dag!
Het aangroeien en verschuiven van het ijs maakt dat er heel wat ijs afbrokkelt en met oorverdovend lawaai in het gletsjermeer stort. De boten blijven dan ook op veilige afstand en de wandelingen vinden plaats langs de veilige bergkant of diep op het gletsjerijs. Onze ‘minitrekking’ nam ons mee langs enkele unieke natuurcombinaties en gletsjermeertjes waaruit je kon drinken. De combinatie van witte en blauwe schijn in en op het ijs is werkelijk fantastisch.
We eindigden op een centraal punt waar je getrakteerd werd op een whisky ‘on the rocks’ met vers gletsjerijs. Doordat we de laatste groep waren (je werd opgedeeld in groepjes van 20 voor de wandeling) bleven we er even alleen achter, omgeven door een gletsjermeer(tje) en uitstekende ijspunten: een fantastisch gevoel waar we de kracht van dit natuurfenomeen echt ervaarden!
Het tweede deel van de uitstap bracht ons naar de ‘terrassen’, een wandeling met uitzichtpunten die je ook zelf (mits vervoer en inkom tot het park) kan bezoeken. Hier werd pas echt de grootte van de gletsjer duidelijk. Waar het zicht tijdens de wandeling beperkt is door de grillige vormen van het ijs, bieden deze terrassen een uitzicht over de hele gletsjer. Indrukwekkend!
De dag nadien trokken we naar El Chaltén. Dit dorpje ligt zo’n 120 kilometer hoger maar grenst nog net aan de uitloop van één van de gletsjers. Daarnaast vind je er de Fitz Roy, een populair doel voor heel wat bergbeklimmers. We arriveerden er rond de middag en kozen op dag 1 voor een kortere, maar pittige wandeling. Véro waande zich nostalgisch in de Zwitserse Alpen. De twee majestueuze condors die boven onze hoofden cirkelden, herinnerden ons er echter aan dat we wel degelijk in de Argentijnse Andes aan het wandelen waren!
De tocht van in totaal zo’n 16 kilometer leidde ons langs enkele prachtige meren naar het uitzichtpunt van de Fitz Roy. Volgens enkele ‘locals’ hebben we hier heel wat geluk gehad: de bergtop is meestal gehuld in mist en wolken. Eén van onze hostel medegasten was zelfs al drie keer tevergeefs naar El Chaltén afgezakt! Tijdens de hele wandeling genoten we dus van het uitzicht op de berg, maar bij aankomst op het uitkijkpunt had hij zich toch weer verstopt!
Op de tweede dag vertrokken we ‘s ochtends voor een langere, maar iets vlakkere tocht. Een pad van 11km (enkel), dat soms meer weg had van een modderstroom, bracht ons tot bij laguna Torre. Dit meer ligt verstopt bij de laatste uitloop van de gletsjer richting het Noorden. De stevige wind zorgt ervoor dat verschillende grote ijsblokken tot op het einde van het meer drijven en zo een aparte buffer vormen voor het stormende water. Veelvuldige wolken en mist zorgden jammer genoeg voor een beperkt uitzicht, maar wanneer de zon kwam piepen was dit wederom een adembenemend schouwspel tijdens onze laatste tocht in de Andes.
Moe maar voldaan waren we tijdig op post voor onze terugrit naar El Calafate, maar niet zonder eerst de lokale ‘locro’ te eten, een soort pompoensoep met maïs en bonen. Een minder geslaagd experiment waardoor de ‘whisky on the glacier rocks’ toch wel het culinaire hoogtepunt was van deze tussenstop. Salud!
