Vanuit Humahuaca keerden we met onze huurwagen terug naar Salta om er te overnachten, alvorens verder af te dalen naar het Zuiden. We kozen ditmaal voor de snelste weg reden via autostrades rond het gebergte. De eentonige rit werd opgevrolijkt door de ‘guilty pleasure’ playlist van onze reisgenote-voor-twee-dagen uit Nederland, ook Véronique genaamd. Op de tonen van ‘Eye of the tiger’, ‘Piano man’ en ‘Total eclipse of the heart’ kwamen we opnieuw in de bewoonde wereld.

Bij het binnenbrengen van onze wagen leerden we alvast een belangrijke les voor eventuele volgende roadtrips in Argentinië: de eerste dag van de huur wordt niet meegeteld in het aantal dagen huur. Zo brachten we tot verrassing van de verhuurders en onszelf de wagen eigenlijk 24 uur te vroeg binnen.

De grijze omgeving en het lokale marktje van Salta overtuigden ons niet van de bijnaam van de stad. Eens de duisternis viel, en het centrale koloniale plein en de verschillende kerken verlicht werden, kwam de charme van ‘Salta, La Linda’ of ‘Salta, de schone’, wel tevoorschijn. Een ‘la Burra’ (‘de ezel’) biertje, gebrouwen door Belgische immigranten, maakte de avondwandeling compleet.

Even voor deze avondwandeling hadden we ons laten overtuigen om een Argentijnse kaasschotel als dessert te eten. De uitleg, ‘kaas vergezeld van confituur en noten’, klonk te mooi om waar te zijn. We wilden de kans op dit ‘goede, lokale nagerecht’ echter niet laten schieten en waagden het erop. Het bleek een spijtige vergissing te zijn, maar oordeel vooral zelf via onderstaande foto.

Een ochtendwandeling later namen we de bus naar de volgende tussenstop: de wijnbodegas van El Cafayate. De hobbelige busrit van ongeveer vijf uur nam ons mee door een schitterende, weliswaar droge bergpas. De komende dagen verkennen we deze wijnstreek, die ons welkom heette met een schitterend zonnetje en ... enkele cactussen!