Ochtendstond heeft goud in de mond, zo ook in de bergketen ‘Quebrada de Humahuaca’. De eerste uitstap van de dag leidde ons naar ‘las Señoritas’, een vuurrood gebergte dat in de ochtendzon het beste tot zijn recht komt. Gedurende anderhalf uur wandelden we, begeleid door een wilde hond die niet van onze zijde week, omhoog en weer naar beneden langs een schitterende bergformatie.

Een lokale dame verschafte ons van middageten in haar kleine restaurantje, waar ze voor maximaal tien gasten kookt met voornamelijk ingrediënten uit haar eigen tuintje. Naar goede gewoonte hadden we op dit Europese etensuur de gastvrouw voor ons alleen. Voor het eerst aten we wel lekkere, verse groenten in Argentinië.

De tweede uitstap nam ons mee naar andere hoogtes. Letterlijk. Via een wagen (verplicht) met gids (aan te raden - ondanks angstzweet door wel zeer vlot rijgedrag langs de niet aangelegde bergpas) klommen we op 40 minuten een kleine 1500 meter tot op de top van de streek. Op 4 350 meter (!) begonnen we zo aan een korte, maar door de hoogte en hoogteverschillen zeer pittige, wandeling tot op het echte uitkijkpunt.

Vervolgens bekwam je van deze wandeling en van het adembenemende uitzicht op ‘Serranias del Hornacal’. Dit gebergte, ook gekend als ‘cerro de los 14 colores’, toont maar liefst 14 verschillende kleuren op zijn flanken.

‘s Avonds sloten we onze eerste passage door de Andes af met een tussenstop bij de oudste en grootste cactus van de regio: 400 jaar oud en 12 meter hoog (al leek dat wat overdreven). Geen beauty, maar gezien de zoektocht van een goed uur toch het vermelden waard!