De zon. Eindelijk. Dat dachten we toch. Na het grijze en regenachtige Buenos Aires vlogen we immers naar Puerto Iguazu in het warme Noorden van Argentinië. We landden er echter in een volle regenbui die de hele namiddag en avond zou duren. Tot onze blijdschap was dit een uitzonderlijk fenomeen: vanaf de dag nadien liepen we rond in +30 graden bij volle zon.
De watervallen of ‘cataratas’ van Iguazu zijn Unesco werelderfgoed die je zowel vanuit Brazilië als Argentinië kan bezoeken. We startten met het uitzicht van Braziliaanse kant, waarbij je via een wandeling van anderhalf uur kennis maakt met de schitterende, meer dan 200 in aantal zijnde, watervallen. Het uitzicht is onbeschrijfbaar, de foto’s doen de gemiddeld 1750m3 liter naar benedend donderend water per seconde eigenlijk onrecht aan.
De tweede dag genoten we van de Argentijnse ervaring: gedurende een volledige dag bevind je je onder, naast, boven of in de watervallen die je de dag voordien vanop afstand bewonderde. Dankzij het toeristisch laagseizoen, het vroege opstaan en enkele goede keuzes in het park bevonden we ons zo goed als, en met momenten effectief, alleen tijdens het eerste uur in enkele delen van het park: genieten!
Om de ervaring compleet te maken boekten we een korte boottocht die ons eerst naar de voet van 2 watervallen bracht. Het is best angstaanjagend om water metershoog vlak voor je naar beneden te zien en horen donderen. Wanneer je er enkele seconden later ook nog effectief in vaart wordt dat vooral een ongelooflijke kick: de term ‘doorweekt zijn’ kreeg meteen een nieuwe betekenis!
De dagtocht eindigde ten slotte met het laatste adembenemend zicht bovenaan ‘la garganta del diablo’, het episch centrum van dit natuurwonder, waar de grootste waterstromen in een reusachtige kolk tientallen meters lager samen komen. Stille bewondering voor zoveel natuurlijke kracht en pracht was ons deel.
Tijdens dag 1 op Braziliaans grondgebied bezochten we ook het nationale vogelreservaat. Hier worden verschillende kleine ecosystemen onderhouden om gewonde dieren op te vangen, bedreigde soorten een veilige haven te bieden en verschillende soorten te laten broeden. Soms moet de wetenschap wel een handje helpen. Zo zijn de flamingo’s omringd met spiegels aangezien ze zich enkel voortplanten in voldoende grote kuddes en worden bevruchte eieren van nalatige ouders vervangen door houten replicas. De echte eieren worden vervolgens in het lab verder verzorgd en net voor de geboorte weer bij de ouders geplaatst!
Wij genieten alvast na van deze momenten terwijl we na een busrit van 4 uur arriveren in San Ignatio!
