Messi, Maradona, Messi, Maradona ... veel shirts zonder het oude of nieuwe nummer tien van 'La Seleccíon' kom je buiten de occasionele Tevez of Masherano niet tegen in la Boca. Mijn zoektocht naar een versie van Lucas Biglia, Il Principito, heeft nog geen succes gekend. Voetbal draagt deze verder arme wijk en het zijn dan ook de straten rond het mythische Bombonera stadion die het meeste aantrekkingskracht hebben. In Argentiniė kan je veranderen van politieke partij, van geloof en van vrouw, maar niet van voetbalshirt: de rol van de sport in de samenleving valt moeilijk te overschatten.

Het stadion zelf, met Boca Juniors als thuisploeg, is een spiegel van 'la republica de la Boca', de wijk er rond. De geschiedenis is aanwezig (la Boca is de nederzetting uit dewelke Buenos Aires is ontstaan, Boca Juniors de meest succesvolle Argentijnse ploeg), maar straalt verder vooral armoede en verval uit. De wandeling naar het stadion was een stille impressie van barre levensomstandigheden met bijna continu ongeloof over de staat waarin de wijk verkeert. Dit staat in schril contrast met een drietal straten in de buurt van het stadion: barrio 'la Caminito'.

La Caminito is ontstaan uit een schoolgebouw dat door alle burgers samen geschilderd werd: omdat er geen geld was bracht iedereen overschotten verf mee, waardoor elke muur een andere kleur kreeg. De inwoners apprecieerden dit zodanig dat elke gevel in deze barrio een andere kleur of combinatie van kleuren mee kreeg. Dit toeristisch deeltje van de wijk kreeg zo een unieke, warme uitstraling.

Voor we la Boca verlieten en volledig uitgeregend werden in een enorme 'drash', dronken we tijdens het schuilen onze eerste 'mate'. Deze Argentijnse vorm van thee wordt uit specifieke bekers met een metalen rietje gedronken, waarbij je één beker met kruiden, die je zelf bijschenkt uit een thermos warm water, deelt met je tafelgenoten.